Meedenken over de preek, ‘Ons geld en de crises’
Crises is het meervoud van crisis. De crises stapelen zich op. Waar gaat onze aandacht, onze prioriteit naar uit? Waar zijn we het meest mee betrokken? En hoe komt dat?
Waar blijkt ons vertrouwen uit? Hoe werkt het “Nochtans” van Habakuk 3,17-19 in ons leven?
Morgendienst van 25 september 2011, NGK Steenwijk.
De zondag na Prinsjesdag. Het is duidelijk. We moeten allemaal ‘de broekriem ophalen’. De een wat meer dan de ander.
Vragen? Opmerkingen? Reageer?
Als ik al het nieuws over de crises hoor via het nieuws denk ik wel eens dat het misschien wel goed zou zijn wanneer alles goed in de soep loopt in deze maatschappij. Ons hele wereldse financiële stelsel bijvoorbeeld. Wanneer het fout gaat is dat natuur-lijk helemaal niet leuk voor heel veel mensen, maar we zullen ons voor het dagelijks brood wel veel meer op God gaan richten dan nu het geval is, denk ik. Voor wat betreft oorlogen, honger en armoede in de wereld: daar wordt ik wel eens moedeloos van. Wat een rotzooi maken wij met elkaar van deze wereld! We moeten met elkaar veel dichter bij God en Zijn Woord leven en er vooral náár leven. Als iedereen dat zou doen zou het er allemaal heel anders uitzien. Dus vooral een zoutend zout en een lichtend licht zijn. Dat we de daar de kracht en de energie voor mogen krijgen! Actie dus voor ons!!
Mijn eerste reactie was een algemeen gevoel bij de crises. Je vraagt ook waar ons vertrouwen uit blijkt. Nou, niet uit de moedeloosheid die ik eerder noemde. Maar een vast blijven houden aan het woord van God/Jezus dat Hij met ons is . Alle dagen van ons leven. Dus ook de slechte. Dat geldt voor ons persoonlijk maar ook voor deze wereld. Vertrouwen daarin blijkt uit het voort blijven gaan op Zijn weg en blijven volharden in dit geloof en veel bidden. Het woord “nochtans” roept bij mij een soort van blijdschap op. God redt ons. Ook uit moeilijke situaties. We hoeven niet bij de pakken neer te blijven zitten. De financiële crisis gaat alleen maar over geld en goed. Want als ik dan zo’n verhaal als van Hiba lees in de Huge-Note dan denk ik : waar hebben wij het hier toch over? Een dergelijke situatie is zoveel schrijnender!! En dat vind ik veel moeilijker, vooral voor die mensen, dan ons gedoe. Dan staande blijven dat vraagt veel gebed. Van ons voor hen. Weer actie dus voor ons.
Richard, dit waren zomaar wat opkomende gedachten. Kijk maar of je er iets mee kunt.
Groet Herma
Herma, bedankt voor je reacties. Daar kan ik zeker wat mee.
Ben nu nog aan het namijmeren over die preek. Hoeveel geven is genoeg zodat het je ook echt iets kost?
Fijn dat je dit thema wil bepreken.
Ben benieuwd wat jij aan de orde gaat stellen.
Ik heb het gevoel dat we in een bijzonder tijdsgewricht leven.
De wereld schut in velerlei opzichten op haar fundamenten. Ontkerkelijking in Nederland waarvan vaak de toegenomen welvaart als oorzaak is genoemd en nu de crisis: de kerken lopen niet significant vol vanwege de crisis. Als je mondiaal denk en weet hoe het christendom groeit in Afrika, China en India om maar eens enkele gebieden te noemen ga je relativeren. God is trouw en zijn wereldverspreide gemeente groeit! Somberen naar aanleiding van ontwikkelingen die we hier in NL kunnen waarnemen is begrijpenlijk maar ons zien en ervaren is beperkt. Ondertussen met onze beperkte blik op NL gericht weten we dat we door een economische crisis heengaan maar als je gewoon je werk behoudt (baan of bedrijf) valt het allemaal wel mee althans zo ervaar ik het. 16 jaar geleden kochten wij ons huis voor een fraktie van wat het nu ondanks de crisis waard is. Daarin zit als je het mij vraagt nog veel lucht waar nog veel uit kan voordat ik een probleem heb. Maar als ik morgen mijn baan of opdrachten kwijt raak ervaar ik dat anders. Daarmee is tevens gezegd dat de verhouding tussen vermogen en schulden en mogelijkheden om die schulden te betalen bepalend kan zijn voor hoe je jouw micro economie ervaart en daarmee de crisis. Ik heb de afgelopen jaren veel vrienden en kennissen gebruik zien maken van de mogelijkheden die het systeen ons bood: bijvoorbeeld je hypotheek omzetten naar “alles aflossingsvrij” en er kwamen nieuwe meubels, een nieuwe auto, soms een tweede huis en of de “droom” van een vrijstaand huis werd zodoende gerealiseerd. Dat alles gebaseerd op de gedachte dat de economische groei en stijging van onroerend goed wel door zou gaan. Het kon allemaal en velen maakten er gebruik van maar vaak hoorde je toch wel dat we op verjaardagen onder elkaar zeiden, het is toch te gek, dit kan eigenlijk niet, er werden artikelen geschreven over de tweede gouden eeuw waarin we beland waren. Niet dus, zeggen we nu, zeker geen eeuw! We leefden op te grote voet en velen waren zich dat wel bewust maar maakten gebruik van de mogelijkheden die het systeem ons bood. Er worden nu allerlei maatregelen genomen die niet echt verbazen. Ondanks het massaal op te grote voet leven in Nederland, doet Nederland het economisch gezien nog relatief goed. Maar ook wij in Nederland zullen de broekriem moeten aanhalen. Zeker nu we deel uitmaken van Europa. Wat elders niet goed gaat raakt ons ook. Dat was overigens voordat Europa gevormd werd ook al het geval. Laten we ons niet wijs maken. Het systeem is aan verval onderhevig. We maken deel uit van Europa, waarin sommige landen zoals Griekenland, Spanje, Italië en Frankrijk nog bourgondischer hebben geleefd dan wij. Interessante vraag is of er een verband bestaat tussen de meer bougondische leefstijf in de Zuid Europese landen en die van het meer calvinistische NW Europa. Ben geneigd dat verband wel te zien. Maar afgezien daarvan, wat zijn de lessen hieruit te trekken? Allereerst “genoeg is genoeg” en geld is de wortel van alle kwaad en ook als je een goede baan hebt en veel verdient moet je je de vraag stellen of je dat moet/mag uitgeven aan meer dan genoeg of zeker als Christen moet kiiezen voor een sobere levenstijl en of jouw droom een vrijstaand huis mag zijn. Gij geheel anders, hoe vullen wij dat concreet in, ook als we meer dan genoeg hebben en kunnen kiezen tussen delen met anderen of investeren in een groter bezit? De crisis werd/wordt mede veroorzaakt door een onverzadigbare hebzucht. Gegraai aan de top? Ja maar hoe gaan gewone mensen met een modaal inkomen daarmee om? Wijzen naar anderen is te gemakkelijk toch? Christenen? Zijn wij werkelijk geneigd andere keuzes te maken en mede daardoor minder crisisgevoelig te worden?
En dan het nochthans uit jouw tekst uit Habakuk.
Ja daar geloof ik ook in. God is getrouw en voorziet in onze noden maar weten wij ons ook afhankelijk van Hem? Of bouwen wij ondertussen onze eigen torens van Babel en vragen we ons pas af waar Hij is als die torens instorten zoal tijdens en na nine eleven? Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Bij een les van Jezus, zoals beschreven in Mattheus over de vogels waar God voor zorgt en hoe veel te meer zal hij zorgen voor ons, behoort mijns inziens een levenshouding die gebaseerd is op een je volledig afhankelijk weten van je Schepper, die voor je zorgt, zonder dat je je schuren volpropt of droomt over je tweede huis waarvoor je je helemaal kapot werkt toch… Dat streven, die ambitie, waar we allemaal gevoelig voor zijn leidt echt tot een crisis. Zeker als je de wereld globaal bekijkt. Om de wereld te voeden en mondiaal een zekere mate van welvaart na te kunnen nastreven is matiging hier in het rijke westen meer dan nodig. In 1972 bracht Supertramp een LP uit met de titel “crisis what crisis”. Dat gevoelen heerst onder velen onder ons nog steeds. Dat klopt als je je beperkt toch je eigen blikveld wellicht. Er is echt meer aan de hand. Wij hier, althans de meesten onder ons, kunnen met veel minder toe, voordat het echt crisis is! Zijn wij daartoe bereid?
Dag Richard,
Mijn gedachten bij de financiële crisis… Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Wij kunnen als gezin wel met wat minder toe, in die zin raakt het ons nu niet zo. De verhalen over wegvallen van voorzieningen voor de zwaksten in de samenleving wel. En vergeleken bij wereldproblemen als honger in Afrika en oorlogen her en der is het echt niet zo heel belangrijk dat we er al onze kranten mee moeten vullen. Het gevoel dat we (onze regering) met man en macht werken om de crisis een halt toe te roepen, niet nog verder af te zakken, controledrift. Knap van al die economen. Ik las dat Jan Kees de Jager 20 uur per dag werkt op ‘t moment, 7 dagen per week en dat ‘ie dat niet zo lang meer volhoudt. Als je het zo bekijkt is onze economie een veel grotere afgod dan ik ooit had gedacht. Blijft de vraag hoe ermee om te gaan. Hoe geniet je van genoeg? Wat is genoeg? Hoe verhoudt zich onze verantwoordelijkheid t.o.v. afhankelijkheid van God in dit opzicht? Net nog bezig geweest met financiële planning, wat wil je in de toekomst… En wat gebeurt er met ons als we echt in de financiële problemen komen? Worden we daar minder van of juist niet? Veel vragen, weinig antwoorden.
Zondag zijn wij helaas niet in Steenwijk. Ik hoop de dienst later te horen!