De rode handschoen

Auteur: Leonore Vervoorn-Huisman

Vannacht had ik een droom, die deed me weer denken aan de rode handschoen.

Ik was een jaar of 12 en had een paar dikke rode handschoenen. Die had ik ook wel nodig, want het was flink koud. Op een gegeven moment was ik echter een van de twee handschoenen kwijt. Ik baalde als een stekker en zocht overal, maar, geen handschoen. Een paar weken gingen voorbij. En toen kreeg ik op een nacht een droom. Het enige wat ik zag was een fel wit licht, verblindend voor de ogen. En ik riep, “Mama, mama, ik heb m’n rode handschoen gevonden!”.
De droom was zo realistisch dat ik de volgende morgen naar beneden liep in de overtuiging dat mijn beide handschoenen weer op de kachel lagen te wachten. Maar nee, nog steeds maar een.
’s Middags na schooltijd fietste ik met een vriendin naar haar huis. Op een gegeven moment kijk ik in de struiken langs het pad waar ik fiets en wat zie ik daar… mijn andere rode handschoen! Een wonder voor mij.

Vannacht droomde ik dat ik op bed lag, maar naar de hemel keek. Opeens zag ik een witte schim vliegen en ik bedacht me dat ik begreep waarom mensen spoken hebben bedacht. Ik keek nog eens beter, maar herkende toen echt de menselijke gedaante, inclusief vleugels. Ik besefte, het is een engel! Wow, ik voelde me heel opgewonden over dat ik dit mocht zien. De engel kwam dichterbij en toen werd ik toch wel een beetje bang. Here God, voor engelen hoef ik niet bang te zijn, toch?, zei ik in een schietgebedje. De engel strekte z’n hand naar mij uit, en na enige aarzeling strekte ik ook mijn hand uit. Het was zo realistisch dat ik daadwerkelijk mijn hand uitstrekte, maar ook m’n ogen opendeed. En toen was de droom voorbij. Balen! Want toen kwam ik erachter dat het een droom was.

Maar wel een die me weer extra deed beseffen waar het omgaat in het leven. Niet om je huis, de meubels daarin, reizen, kleding, sieraden of wat dan ook. Voordat ik ging slapen, lag ik alweer flink te dagdromen over al m’n materialistische wensen. Niet dat dat niet mag of dat je daar niet van mag genieten, maar daar draait het leven niet om. Je leeft niet om je geluk te vinden in je huis, in de wereld ontdekken en zélfs niet om het ultieme geluk te vinden met je levenspartner en andere belangrijke mensen. Niet dat je niet mag streven naar een gelukkig leven met hen, dat is zelfs je opdracht (evenals met je vijanden/ mensen die je minder graag mag) of dat je niet mag genieten van materialistische zaken (God zorgt ook voor je noden, zelfs een rode handschoen), maar het moet niet op de eerste plaats staan in je leven.Het zien van de engel deed mij weer het hogere doel van ons leven voelen, en daarmee lijken al die materialistische dingen opeens zo onbelangrijk, zonder betekenis.

We leven hier voor God. We leven op een prachtige aarde, door Hem geschapen, waar we van mogen genieten en verantwoordelijkheid voor hebben gekregen. Als christenen hebben we ook de verantwoordelijkheid ‘Wees een licht’ en ‘Heb je naaste lief’. Maar wat het mooiste is, het draait niet om het geluk op deze aarde, maar we zijn onderweg naar het volmaakte geluk. Doordat Jezus Christus voor ons aan het kruis is gestorven en onze zonden op zich heeft genomen en de dood heeft overwonnen (in het menselijk verstand maar een dwaas idee, 1 Korintiërs 1 vanaf vers 18 en 1 Korintiërs 2 : 6 – 16) mogen wij eeuwig leven! Dus lieve mensen, dit leven bestaat uit veel dingen waar je blij en gelukkig van wordt, maar ook uit veel dingen die zorgen geven, pijn doen. Maar… niet getreurd, het beste komt nog! Een leven in en bij Gods heerlijkheid, zonder pijn en verdriet, het eeuwige leven. Maranatha, Amen.

8 De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan – 9 want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt. 10 Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen. 11 Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten. 12 Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. 13 Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

1 Korintiërs 13 : 8 – 13