De Bromo-vulkaan, Java op z’n mooist

Auteur: Leonore Vervoorn-Huisman

23 en 24 mei 2012

Tijdens onze reis van Jakarta naar achtereenvolgens Yogyakarta en Malang hebben we het al gemerkt, Java is een prachtig, vruchtbaar eiland met veel rijstvelden, landbouwgrond en jungle! Dat is ook niet zo verwonderlijk met meer dan 40 vulkanen, waarvan er verscheidene nog actief zijn. Een daarvan is Bromo (2392 m). De laatste uitbarsting was in maart 2011.
Tijdens ons bezoek zien we enkele rookpluimen.Vanuit steden – ver en dichtbij – zijn verscheidene (prijzige) tours te boeken naar de vulkaan, maar wij besluiten alles zelf te doen.

Van tropische hitte naar verkoelende berglucht

We starten onze reis vanuit Malang, een groene, niet toeristische stad waar verder niet zoveel te beleven valt.
Bij het busstation aangekomen blijkt dat we geluk hebben. Een minuut later (10.30u) vertrekt de bus naar Probolinggo. Exact twee uur later arriveren we in de havenstad. De buschauffeur zet ons af bij een reisbureautje dat ons een tour probeert te verkopen. Ik geef snel te kennen dat we daarin niet zijn geïnteresseerd wat een chagrijnig gezicht oplevert. De man wil ons zo snel mogelijk weg hebben, dus even later arriveert een busje dat ons naar het eigenlijke busstation brengt. Later lees ik in de Lonely Planet over de beruchte bussen en reisbureaus van Probolinggo. Maar geen nood voor hen, op de terugweg stinken we er alsnog in.

Vanuit Probolinggo vertrekt een busje naar Cemoro Lawang, onze eindbestemming. Maar, alleen bij voldoende passagiers óf contanten. Tijdens het wachten daarop ontmoeten we Lee, een Amerikaan die op de Amerikaanse ambassade in Jakarta werkt en Indonesisch spreekt. Dat komt goed van pas! Na een uur wachten start Lee toch eens een gesprekje met de chauffeur om te polsen wanneer we vertrekken. Er blijkt niet veel kans te zijn dat er nog andere passagiers komen, dus voor meer dan het dubbele bedrag (70.000 rupiah p.p.) wil hij ons wel wegbrengen. Als we onderweg mensen oppikken met dezelfde bestemming, kan de prijs zakken en voor 10.000 rupiah meer p.p. pikt het busje onderweg geen mensen op. Ik, gierige Hollander, ga natuurlijk voor de kans op  meer passagiers.

Wel, genoeg passagiers onderweg, maar niet met eindbestemming Cemoro Lawang. Op een gegeven moment klimt een dozijn jonge mannen het dak op. Het kan hier allemaal.

Hiking naar Penanjakan

Bijna iedereen start ’s nachts om 4.00u met een jeeptour naar het uitzichtpunt Penanjakan (2770 m). Wij natuurlijk niet. Met rugzak bepakt met eten en drinken gaan we samen met Lee ’s nachts om 3.00u op pad. Onze enige verlichting komt van de sterren. Onder zo’n prachtige sterrenhemel voelt de Schepper van het heelal heel dichtbij.

Ook al is het aardedonker, we klikken telkens op tijd onze zaklantaarns aan waardoor we niet in diepe richels terecht komen. Het eerste uur lopen we via een brede weg de berg op. Ik heb in de afgelopen maanden weer wat conditie kunnen opbouwen, maar loop af en toe toch behoorlijk te hijgen. Het tweede uur vind ik makkelijker, Robert juist andersom. We lopen deels via traptreden, deels via een smal steil paadje waarbij je echt een goede zaklamp nodig hebt! Uiteindelijk zijn we dan boven, waar het wemelt van de jeeps en mensen. We zijn de enigen die hebben gelopen. Het is wat dringen om een goed uitzichtsplekje, achteraf hadden we best een plateau lager kunnen blijven waar niemand was, maar ja, je wilt de top bereiken hè.

 

En dan is het wachten. En oh, wat is het koud! Langzaam kleurt de horizon rood/oranje en kunnen we steeds meer onderscheiden. Ik zie een klein stukje rood en net als meerdere mensen om me heen denk ik even dat het een weerkaatsing is van de zon ergens in de bergen. Maar dan wordt het me duidelijk, het is de zon!
De grote rode lichtbal verheft zich langzaam steeds meer naar boven, wat een fantastische aanblik vormt. Ook het dal voor ons met daarin de Bromo-vulkaan is een prachtig gezicht.

Na uitgebreid te hebben genoten van de vergezichten, begeven we ons weer beneden. In het dal beneden nodigt een oude man ons uit in zijn huisje. Nieuwsgierig als we zijn, gaan we daar op in. Ik heb een stukje van een plantaardig product (niet nader te definiëren) gegeten en Lee en Robert hebben koffie gedronken. Bij vertrek vraagt de oude man ons om wat geld. Maar, benadrukt hij, voor de foto’s, niet voor de koffie.

 

Aan de rand van de vulkaan

Na ons even omgekleed te hebben, lopen we naar de rand van het plateau waar mannen met motors je door het maanlandschap naar de Bromo-vulkaan rijden. Het lijkt Lee en Robert gaaf en ach, ik doe ook wel mee. Het Indonesisch van Lee komt weer mooi van pas want hij weet een mooi prijsje te bedingen (40.000 rupiah p.p). Ik ga achterop zitten bij de jongen die mij enthousiast roept, en dat heeft hij geweten ook. Zonder schroom knijp ik hem plat terwijl we van de berg afstuiven. Bij Bromo aangekomen moeten we nog een kwartier omhoog lopen naar de lange trap die ons tot op de rand van de vulkaan brengt. Hier moet je niet te enthousiast zijn, want loop je een paar stappen door, dan stort je in de vulkaan. We zien het water koken en stomen. Het is een surrealistische ervaring om opeens zo dicht bij een actieve vulkaan te zijn, en er zijn geen vangrails. De rust hierboven is heerlijk. Er zijn nauwelijks andere mensen.

 

 

 

 

Na een laatste blik keren we terug naar Lava Hostel. En ook al is het dan 10.00u, wij vinden het tijd voor een biertje. Proost!