Verbijsterend Verward. Iets van een doffe pijn ervaar ik bij de dood van een jonge collega. De derde in nog geen zeven jaar tijd. Net als de rampen in de Apocalyps volgen ze elkaar steeds sneller op: 5 februari 2006: Hans Arnold (48 jaar), 17 oktober 2011: Petra Kerssies (37 jaar) en 19 september 2012: Paul Kurpershoek (55 jaar). Dat zijn de koude feiten, maar wat gaat daar een onpeilbare diepe zee achter schuil van pijn bij vrouw of man en bij kinderen die een ouder verliezen. Het verlies van iemand die nog midden in het leven staat, menselijkerwijs nog een hele toekomst voor zich had, die ineens is weggeslagen. Daarnaast de gemeenten die ze mochten dienen: Apeldoorn, Amsterdam Zuid, Groningen. Plotsklaps is een gemeente haar herder en leraar kwijt. Ook dat is verwarrend en verontrustend. Het lijkt wel of bij de dood van Paul, de gedachten aan Hans en aan Petra als vanzelf weer naar boven komen.
Apostel
Johannes, Petrus en Paulus. Apostelen van de Heer. Ze mochten hun Heer dienen en arbeiden in het koninkrijk. Johannes heeft zijn emeritaat ruim gehaald en Petrus en Paulus, daar weten we niet zoveel van, maar die kunnen ook terugkijken op een lang en werkzaam leven voor het Koninkrijk van God. Hans, Petra en Paul. Ook apostelen. Gezondenen van de Heer. Geroepen door Hem. Nog volop bezig met hun missie aan het front. Ineens thuisgehaald. Ontheven uit hun taak als dienaar van het goddelijk woord. Het moet toch vreemd zijn: gaan slapen daar waar alles duister is en ontwaken aan gene zijde, waar Hij een licht ontsteekt dat nooit meer dooft. ‘Maar Heer, we waren nog zo vol vuur, door uw Geest nog wel en ons liefdeskruid was nog lang niet verschoten en er was nog zoveel werk om het evangelie gestalte te geven en we zijn al met zo weinig veldtroepen en ….’ Nee, zo zal het niet gaan, want dat zijn de vragen die je juist aan deze kant hebt. ‘Heer, waarom?’
Ja, waarom? Omdat we toch stiekem denken dat als je gelooft en zeker als je dominee bent dat dat ons een streepje voor geeft? Niet alle plagen van Egypte gingen het land Goossen voorbij. God laat zijn zon opgaan over rechtvaardigen en onrechtvaardigen.
Pastor
Een ding dat ons verenigd is het gebed. Met Hans heb ik alleen gebeden op bijeenkomsten van predikanten van de NGK in Bilthoven. Petra heeft met en voor mij gebeden, in haar functie van voorzitter van de studentenvereniging. We hadden een gesprek over het neerleggen van mijn taken binnen de vereniging en het verloop van mijn studie. Samen in die grote kamer met die hele lange tafel en vele stoelen daar op de veertiende etage van het VU hoofdgebouw. Aan de muren hingen portretten van vele hooggeleerden in de Godgeleerdheid en luisterden over onze schouders heen mee naar haar pastorale gebed. Met Paul en Wilma hebben we vaker beleefd dat we voor elkaar baden, als pastors in het noorden, we kwamen bijeen in huize Kleingeld, Koolsbergen, Kurpershoek, Mulder of Vervoorn en spraken over het werk in de gemeente en het leven in de pastorie. We droegen elkaar en elkaars werk op bij de troon van God. Zo hebben de afgelopen dagen velen gebeden voor Paul, voor Wilma, voor hun kinderen en voor de Tehuisgemeente. Maar God heeft het anders laten lopen dan wij hoopten en dan wij begrijpen.
Antireclame?
Soms bekruipt mij het gevoel dat het toch geen reclame is voor het geloof. Een gedreven predikant die vol energie God dient, die ineens van zijn geliefden wordt weggerukt en aan zijn taak als predikant komt abrupt een eind. O zeker, het geloof gaat met beproevingen gepaard, maar dit is wel heel zwaar en laat mensen ontredderd achter. Waarom? Waarom? Waarom?
Maar het geloof is niet dat wij de dingen afmaken, maar dat Hij van de brokstukken van ons leven, iets moois maakt. We geloven in Hem die zegt: “Zie, Ik maak alle dingen nieuw.” Ons leven getuigt ook van het Evangelie als we sterven. Het leven van de mens, is als het gras, zo kortstondig. Maar het woord van God is eeuwig. In het sterven mogen we ook laten zien dat onze hoop niet is op dit leven, hier voor handen – als dat zo is, dan zijn we er ellendig aan toe. De boodschap is dan ook niet “laten we eten en drinken, want morgen sterven we” maar “bereid uw eeuwig huis”. Dat betekent niet dat wíj zoveel moeten doen, maar wel dat we in geloof met open en lege handen ons eeuwig huis mogen ontvangen van Hem die dat voor ons bereid heeft: Jezus Christus.
Wat fijn dat je dit zo hebt opgeschreven, eerlijk, oprecht, meelevend en regelrecht uit je hart. En gelukkig dat er ondanks alle moeiten, voor ons allen een Toekomst is.
Een heel mooi stukje Richard.
Mooi stuk. Mooi verwoord met een goede boodschap.
Mooi Richard! Ik heb Paul Kurpershoek niet gekend. Maar het onverwachte verlies van een fijne man, vader of collega in jullie geval, is een grote schok en brengt heftige emoties met zich mee. Afgelopen voorjaar heb ik dat ook ervaren toen mijn directe collega dodelijk verongelukte. Je bent een tijdje helemaal ontredderd. Jammer genoeg gelooft de familie van mijn collega niet in onze God, dus ik kan ze niet bereiken met de troost die wij mogen ervaren. Ik kan het echter wel benoemen en er gewoon voor hen zijn.
Je hebt de vertwijfeling en vragen die na zo’n overlijden in je opkomen mooi beschreven.
Ik heb net op het weblog van Willem Smouters de laatste preek gelezen van Paul Kurpershoek. We moeten die maar eens in de kerk lezen als er geen predikant is. Het is een mooie preek.
Sterkte gewenst met jullie verlies, voor komende woensdag en voor de tijd daarna.
Als het gaat om het verlies van een collega, dan kan jij daarvan nog sterker meespreken dan ik. Een collega met wie je – bij wijze van spreke – dagelijks te maken. Dat was met Paul en mij niet het geval. Je zult ook wel ervaren hoe het een het ander weer naar boven roept. Dus ook jou wens ik sterkte toe. Dank je voor de tip Paul’s laatste preek. Ik heb hem in je reactie gelinkt voor de andere lezers.